Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Saturday, April 27, 3:30:44 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
| Subject: Re: Voor Mignon | |
|
Author: Mignon |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Thursday, April 14, 11:39:31 In reply to: Zoë 's message, "Voor Mignon" on Monday, April 11, 20:58:49 Lieve Zoë, ik vind het ontzettend mooi om te lezen dat je op zo'n fijne manier afscheid hebt kunnen nemen van Tom. Zo te lezen had hij zich geen betere baasjes kunnen wensen en heeft hij een heel gelukkig en liefdevol leven gehad. Ik denk dat hij naar een hele mooie plek is gegaan, waar hij geen pijn meer heeft en heel gelukkig is. Tommie heeft een plekje in je hart, op deze manier zal hij de rest van je leven altijd een beetje bij je blijven... Ik denk inderdaad dat je op deze manier het verdriet van Tom probeert weg te drukken. Een eetstoornis zit tussen de oren lieverd, daar zit de ware oorzaak waarom we wel of niet eten. Zelf ervaar ik het zo... Mijn lichaam en mijn manier van eten, weerspiegelt hoe ik me van binnen voel. Het wel/niet eten is voor ons een manier om om te kunnen gaan met onze emoties, omdat we deze niet op een gezonde manier kunnen uiten of mee om kunnen gaan. Je voelt je klote en zoekt troost in een vreetbui, want dat verdooft je gevoel voor even. Je voelt je klote en je stopt met eten, want dan voel je je sterk, en dat uforische gevoel zorgt ervoor dat je er niet aan hoeft te denken hoe rot je je eigenlijk voelt. Dat is denk ik ook het gevaarlijke aan een eetstoornis, want voor ons gevoel krijgen we er teveel voor terug om het los te willen/durven laten. Ik werk niet aan de ware oorzaak van mijn eetstoornis, omdat ik die toch niet kan voelen, want die verdoof en verstop ik immers achter mijn eetstoornis. Maar juist die ware oorzaak moet worden aangepakt als ik mijn eetstoornis onder controle wil kunnen gaan krijgen. Het is een cirkel die doorbroken moet worden, maar dat is zo ontzettend moeilijk en eng! Als ik nu weer ga eten en aankomen heb ik dus niks meer om mijn rot gevoelens mee te verdoven, niks meer om me aan vast te houden. En dan komen de gevoelens in alle hevigheid naar boven...en dat is echt heftig weet ik nu uit ervaring! Dan wordt pas echt duidelijk hoeveel pijn en hoe klote je je van binnen eigenlijk voelt. En die gevoelens lieverd, zijn de ware oorzaak van je eetstoornis. Er is heel veel kracht en moed voor nodig om de confrontatie met die gevoelens aan te gaan, en dan kom je er pas echt achter hoeveel steun je zogenaamd vindt in je eetstoornis... want wat is het dan verleidelijk om weer troost en steun te zoeken in je eetstoornis en al die gevoelens weer te verstoppen en te verdoven :S Pas als je gaat werken aan deze gevoelens, dan ga je de strijdt met je eetstoornis pas echt aan. Het is dus juist heel belangrijk dat je het verdriet over je hondje met je psycholoog bespreekt, want deze emotie heeft er voor gezorgd dat je stopte met eten. Dit heeft dus alles met je eetstoornis te maken! Jouw psycholoog begrijpt denk ik heel goed, dat de vreetbuien/kotsen en het vasten er niet zijn omdat je zo lekker in je velletje zit en nergens verdriet over hebt. Het is echt heel belangrijk dat je gaat leren praten over hoe je je nu ECHT voelt en niet alleen over hoeveel je hebt gegeten die dag :S Bespreek je nooit met hem wat je voelt als je een eetbui voelt aankomen of hebt? Of waarom je nu zo weinig eet en wat je daarbij voelt? Ik hoop dat hij daar wel naar vraagt, want ik snap heel goed dat je daar niet uit jezelf mee zal komen... dat zou ik ook niet durven :( Ik lees hoe zwaar je het hebt momenteel en dat vind ik echt klote voor je meis :( Toch wil ik je een hart onder de riem steken... Ik ben er namelijk van overtuigd dat het goed gaat komen met jou! Ik weet zeker dat jij dit gevecht gaat winnen en hier sterker dan ooit uit zult komen! Je bent zoveel sterker dan die f*ck eetstoornis. Ook al lijkt het nu ondenkbaar (ook voor mij hoor :S)... er komt een tijd dat wij weer op een normale manier met eten om kunnen gaan, ervan kunnen genieten :) Ook wij gaan vrede sluiten met onszelf en ons lichaam leren accepteren zoals het van nature is... en misschien zelfs mooi vinden ;) En ook wij gaan weer gelukkig worden en leren omgaan met de gevoelens wanneer we wat minder gelukkig zijn. Hier gaan we toch voor vechten meis?!! Ik ben zelf ook weer heel fout bezig hoor...grrrrrr, daar schrijf ik binnenkort wat uitgebreider over. Voorlopig wil ik niet teveel stil staan bij wat ik voel, hoe laf en eetgestoord dat ook is :( Heel veel sterkte, ik denk aan je! Veel liefs, Mignon [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |