Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Friday, April 19, 22:41:14 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, [4], 5, 6, 7, 8 ] |
Subject:  Voor Dina |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Monday, May 30, 0:40:06 In reply to: Dina 's message, "Futloos (triger)" on Saturday, May 28, 15:58:06 Lieve Dina, Ik maak nu even tijd voor je vrij, hopelijk gaat het inmiddels een stukje beter met je! Eerder had ik je al "gewaarschuwd" om niet te snel te hollen, natuurlijk begrijp ik dat je het liefste gisteren was hersteld/genezen, maar zo werkt het niet. Je hebt jarenlang erover gedaan om te zijn waar je nu bent, nu hoeft het geen jaren te duren eer je je weer wel lekker voelt, maar het is zeker geen kwestie van een paar dagen, weken etc. Daarom is het zo belangrijk om tijd te nemen hiervoor en niet als een wervelstorm dingen open te breken, want dan leid je je aandacht af van waar je mee bezig bent. Daarom ook stelde ik je voor om een schema te hanteren, dus een uur per dag bijvoorbeeld inplannen voor het "graafwerk" dat samenhangt met jouw therapie en erbuiten andere dingen doen. Jouw grote probleem is je schuldgevoel, iets wat overigens veel voorkomt bij eetstoornissen. Je bent continue maar bezig met te denken aan wat je man ervan vindt, jezelf afstraffen omdat je vindt dat je niet goed genoeg bent, je schamen voor je eetstoornis en bijkomende klachten en je fysieke toestand. Dina, als jouw man van je houdt dan gaat hij niet weg bij jou. Ik begrijp heel goed hoe het moet voelen als hij zich probeert in te zetten voor je en het lukt jou niet. Maar stel je even iets anders voor, stel je zit met een gebroken been en je man komt met skates aanzetten en stelt je voor om een potje te gaan skaten.. dat kan dan heel lief bedoeld zijn, maar het steunt jou niet! Want je mag niet lopen... Hetzelfde principe geldt voor je eetstoornis. Hoe goedbedoeld ook, maar het helpt je niet als hij dit doet, leg hem dat uit. Vertel hem hoe moeilijk het voor jou is als je ziet hoe hij zich uitslooft terwijl je niks binnen krijgt en dat jou dat alleen nog maar meer schuldgevoelens oplevert. Op zich is het wel goed dat er zoveel loskomt, maar hol niet te hard, gun jezelf de tijd, heb geduld met jezelf en wees vooral lief voor jezelf! Probeer jezelf te accepteren precies zoals jij nu bent: een vrouw met een serieus eetprobleem en een onderliggende oorzaak die daaraan kleeft. Zeg tegen jezelf dat het okay is voor nu, dat je bezig bent met herstellen, maar dat dit niet van de ene op de andere dag mogelijk is, helaas, maar het is wel een feit. Probeer in plaats van je zo schuldig te voelen een beetje trots op jezelf te zijn dat je zo moedig bent. Wat je hebt gedaan nu voor jezelf, openheid geven, hulp zoeken, etc. getuigen van enorme moed en wilskracht, niks geen schuldgevoelens koesteren, je bent juist enorm goed bezig! En bovenal: jij hebt niet gevraagd om een eetstoornis, het is geen spelletje dat je speelt en waar je invloed op hebt... Hetzelfde geldt overigens voor je SLE, ook daarom heb je niet gevraagd, maar je hebt het wel, met alle beperkingen van dien. Daar kun je je eeuwig schuldig over blijven voelen, maar daarmee schiet je helemaal niks op. Je kunt wel leren om jezelf te accepteren. Ik begrijp ook dat die schuldgevoelens heel diepgeworteld zijn en niet zomaar uit je systeem te bannen, maar wees je ervan bewust, ze hebben een oorzaak. Hou anders een dagboekje daarover bij, gewoon het gevoel beschrijven en de aanleiding voor dat gevoel en probeer je te focussen op wat je werkelijk zou willen, hoe wil je je wel voelen, hoe zou je je voelen als je geen eetstoornis zou hebben en/of lichamelijk gezond zou zijn? En kun je dat gevoel ondanks de beperkingen toch op de een of andere manier bij jezelf oproepen? Hoe zou je dat kunnen doen? Heb dus geduld met jezelf, gun jezelf tijd, Dina, die verdien je, accepteer het dat het nog wel even zal duren voor je meer grip op je leven krijgt. En complimenteer jezelf dat je de stap hebt gezet op weg naar herstel. Ik hoop dat je wat kunt hiermee! Zet hem op hoor! Liefs, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| Lieve Dina | Anja | Tuesday, June 07, 0:24:51 |
| leuk dat je aan me dacht | Dina | Thursday, June 09, 19:48:52 |
|
||