Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Saturday, July 27, 2:50:56 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, [5], 6, 7, 8 ] |
Subject:  Nog even dit |
|
|
Author: Anja |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Saturday, May 14, 19:33:32 In reply to: Saartje 's message, "Re: Hoe is het nu?" on Saturday, May 14, 4:01:44 Lieve Saartje, Ik ben weer thuis en ik vraag me al lezende af waarom jij je partner niet durft te betrekken bij wat er met jou is. Misschien dat hij heel opgelucht is als hij hoort wat er met je aan de hand is, dat hij al lang een vermoeden heeft. Het blijven verzwijgen zal jullie relatie zeker niet ten goede komen, zal de boel er eerder slechter op maken. Voor je zoontje is het overigens ook niet goed als je zo doorgaat met je anders voordoen dan je bent, met zwijgen over wat er echt loos is met je. Kinderen zijn heel gevoelig, gevoeliger dan volwassenen, hij zal het zeker aanvoelen, dat weet ik zeker. En als jouw zoontje belangrijk is dan zorg jij er nu voor dat je goede hulp krijgt en dat je daaraan meewerkt, dat betekent dat je over je werkelijke problemen moet gaan praten, hoe moeilijk het ook is, maar niemand beweert dat het een eitje is he, het is ook niet makkelijk, maar wel de enige manier. Je therapeute is er voor jou, om jou te helpen en dat kan ze alleen maar zo goed mogelijk als jij eerlijk bent. Je bent niet eerlijk vanwege haar, je doet die opdrachten die je krijgt ook niet voor haar, je doet dat voor jezelf. Uiteindelijk kun je namelijk alleen jezelf foppen. Wat bedoel je trouwens met een "verkeerde vraag" die je therapeute stelt? Wat vraagt ze dan? Begrijp goed dat therapie confronterend kan zijn, pijnlijk ook, maar het is wel altijd in jouw belang, een goede therapeut handelt in jouw belang, is niet je tegenstander, maar juist je coach, je medestander, je bondgenoot maar ook je eyeopener. Ik herken je angsten heus wel, die heb ik zelf ook vaak genoeg, maar ik hou altijd voor ogen dat mijn counselor (ik doe counseling therapie) er voor mij is en niet de vijand! Al is hij soms hard en confronterend en maakt hij het me echt moeilijk soms, spaart hij me niet, als ik me eraan durf over te leveren dan werkt het wel, en inmiddels weet ik en heb ik geleerd dat ik dat het beste kan doen, het is op de momenten dat hij me confronteert etc. wel even zwaar, lastig, etc. maar nadien voel ik me dan stukken beter, heb ik er echt wat aan. Om die reden stelt jouw therapeute je ook moeilijke vragen, om de dingen los te weken bij je, juist dat is nodig om een stap richting herstel te zetten. Zolang je in gevecht blijft (figuurlijk) met je therapeute dan kan het ook niet echt uit de verf komen. Natuurlijk heb je wel tijd nodig om vertrouwen te kweken, dat heeft gewoon tijd nodig, bij mij duurde het ook even eer ik me op mijn gemak ging voelen bij de mijne, gun jezelf dan ook die tijd en probeer je doel voor ogen te houden, dat je wilt herstellen, dat je nu de kans krijgt om je problemen aan te pakken, inclusief je eetproblemen, al is het niet makkelijk, als jij wilt zul je winnen, maar het vergt inspanning van jouw kant, inspanning voor jezelf. Niet om je therapeute tevreden te stellen, of je omgeving, maar echt met als doel herstellen en er beter uitkomen! Heel veel sterkte Saartje en kom gerust delen als je durft/behoefte hebt... Liefs, Anja [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |