VoyForums
[ Show ]
Support VoyForums
[ Shrink ]
VoyForums Announcement: Programming and providing support for this service has been a labor of love since 1997. We are one of the few services online who values our users' privacy, and have never sold your information. We have even fought hard to defend your privacy in legal cases; however, we've done it with almost no financial support -- paying out of pocket to continue providing the service. Due to the issues imposed on us by advertisers, we also stopped hosting most ads on the forums many years ago. We hope you appreciate our efforts.

Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your contribution is not tax-deductible.) PayPal Acct: Feedback:

Donate to VoyForums (PayPal):

Friday, March 29, 12:46:17Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1234[5]678 ]
Subject: Re: hallo Anja en Lies (trigger)


Author:
Mignon
[ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ]
Date Posted: Sunday, February 27, 13:41:55
In reply to: Linda 's message, "hallo Anja en Lies (trigger)" on Saturday, February 26, 16:07:05

Lieve Linda,

beetje laat, maar welkom op het forum :D

Ik ben blij dat je hier schrijft en ik hoop dat je hier net zoveel steun en herkenning gaat vinden als ik :)

Ik herken heel veel in jouw verhaal! Lijnen is voor mij ook een obsessie geworden... de hele dag kcalorieen tellen, lijstjes maken en er komt steeds meer verboden voedsel bij. De hele dag honger hebben, waardoor je je gedachten niet eens kan verzetten... veel wegen, aankomen en weer afvallen...pfffffff, het is voor mij 'gewoon' een dagtaak geworden, waardoor je eigenlijk geen puf meer hebt om leuke dingen te ondernemen, niet echt meer van het leven kunt genieten :(

Mijn lijf laat me voor mijn gevoel ook vaak in de steek. Ik bedoel daarmee de vreetbuien...grrrrr Soms wordt de honger zo erg en ben ik alleen thuis, dan kom ik in een soort roes en eet ik alles op wat ik tegenkom. Ik stop pas met eten tot ik niet meer kan, misselijk ben en stik van de buikpijn. Wat zou ik dan ook graag mijn eten eruit kunnen gooien, maar helaas (of gelukkig, want dan is pas echt het einde zoek!) kan ik dat ook niet. Dan volgt er dus een vastperiode om de eetbui op die manier te compenseren. Na een tijdje wordt de honger dan weer zo erg dat er weer een vreetbui volgt.... en dan is het cirkeltje weer rond :(

Voor buitenstaanders is het heel moeilijk te begrijpen dat mensen zichzelf dit aan kunnen doen :S Maar ik heb wel ervaren dat ze het kunnen leren begrijpen! Zeker wanneer je het aan mensen verteld die van je houden en dus de moeite willen nemen om zich te verdiepen in je eetstoornis. De onbegrip komt vaak voort uit onwetendheid, angst en 'struitsvogelpolitiek'.... als we het niet erkennen, dan is het er ook niet en gaat het vanzelf wel weer over :S Iets wat we ons zelf ook vaak wijs proberen te maken!

Sinds ik aan mezelf durf toe te geven dat ik een eetstoornis heb en mijn probleem (en dus mezelf serieus neem) kan ik ook beter uitleggen aan anderen wat het nou precies inhoud en wat ik voel. Heb jij ECHT met je vriend over je eetstoornis gesproken? Hiermee bedoel ik; ben je eerlijk en open geweest naar hem toe?
Sinds ik opener ben geworden over mijn eetstoornis, ben ik erachter gekomen dat er veel meer begrip voor is dan ik had gedacht. Je 'moet' de mensen die dichtbij je staan ook wel dan kans geven om het te leren begrijpen! Als je het zelf nog te moeilijk vind om erover te praten (wat ik me goed kan voorstellen) laat ze dan boeken lezen over eetstoornissen, of informatie op het internet opzoeken. Gelukkig heerst er geen taboe meer op dit onderwerp en is er veel over geschreven. En er zijn zelfs speciale forums waar je familie, vriend en vrienden terecht kunnen.

Weet je meis, er zullen altijd mensen zijn die je niet serieus nemen en onbegrip zullen tonen, maar het belangrijkste is dat je jezelf serieus neemt! Jij bent ongelukkig en hebt een eetstoornis... de enige persoon die jou weer gezond en gelukkig kunt maken ben je zelf.
Je bent het waard om weer van het leven te kunnen genieten en blij met jezelf en je lijf te kunnen zijn!
Het is NIET zwak als je dit niet alleen kunt... Het is juist sterk en moedig wanneer je dit durft toe te geven en hulp zoekt.

Bij mij is het zo, dat ik wel beter wil worden, maar ik weet gewoon niet hoe dat moet. Niet omdat ik dus zwak ben (al vind ik mezelf nog vaak genoeg zwak hoor) maar omdat ik een ernstige ziekte heb en niet meer weet hoe ik hier van kan genezen. Gelukkig zijn er tegenwoordig veel artsen (psychologen) die zich in deze ziekte hebben gespecialiseerd en je dus kunnen helpen bij het genezen. Denk je niet dat dat een teken is, dat het weldegelijk een ernstige ziekte is, als artsen zich er zelfs in specialiseren? Vind je dan nog dat je je aanstelt?!
En een hele gemene vraag die ik mezelf ook heb gesteld: Wat zou je denken/doen, als iemand anders in dezelfde situatie zou zitten als jij?

Ik hoop echt dat je nog is na gaat denken over hulp zoeken, want nogmaals... dat ben je absoluut waard en dat verdien je gewoon!

Heel veel sterkte!

Liefs,
Mignon

[ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ]


Post a message:
This forum requires an account to post.
[ Create Account ]
[ Login ]

Forum timezone: GMT+1
VF Version: 3.00b, ConfDB:
Before posting please read our privacy policy.
VoyForums(tm) is a Free Service from Voyager Info-Systems.
Copyright © 1998-2019 Voyager Info-Systems. All Rights Reserved.