Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Thursday, April 25, 21:31:28 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, [8] ] |
| Subject: Het is eruit (trigger) | |
|
Author: Zoë |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Saturday, December 18, 18:24:48 Hallo lieve meiden, Ik ga hulp zoeken, mijn moeder heeft me door. Ik was vanmorgen met haar aan het praten over een vriendin die alles opkropt. En dat was gister ook weer zo. Mijn vriendin sloeg om van heel vrolijk naar depri. Ze wilde het er niet over hebben en ik zag dat ze op de wc had gehuild. Ik had het erover dat ik me zo machteloos voelde. Ze reageerde meteen met: Goh, komt je zeker wel bekend voor he? Ik praatte er gewoon omheen en ging door over mijn vriendin. Toen zei mijn moeder: Ik heb gister om je gehuild. Ik reageerde daarop , zoals ik altijd doe, heel luchtig: Jeetje, mam dat hoeft toch niet. Het gaat weer prima met me. Mijn moeder vertelde me dat het niet zo was, dat ze dat wist en voelde. Ze maakte zich zorgen om mijn eetpatroon, dat ik nooit meer avond eten eet en dat ik niet goed in mijn vel zit en nog veel meer. Ik klapte meteen dicht. Ik wilde het er niet over hebben, maar toch ook weer wel. Ik reageerde niet en na een lange stilte zei ze. Je eet niet goed, en ik wil dat je eerlijk tegen me bent. Zeg bijvoorbeeld tegen me dat je je af en toe voleet omdat je je ongelukkig voelt, vertel me desnoods dat je het uitkotst. Maar wees eerlijk tegen me, want je maakt jezelf kapot. Toen ze dat sloeg de paniek toe. Ik klapte nu helemaal dicht. Ik kon alleen nog maar ja, nee en stiltes laten vallen. Toen vroeg ze: Heb ik gelijk? Ik heb toen ja gezegd. Dus het is er in zeker zin uit. Het is uitgesproken, alleen dan niet door mijzelf. Maar ik heb niet ontkent... Ik ben nu een soort van leeg, ik voel niks en ben alleen maar onwijs moe. Met vlagen voel ik spijt en paniek opkomen, maar ik kan dat nu nog wegdrukken meeste van de tijd. Ik denk alleen dat mijn moeder nu alleen begrepen heeft dat ik me volprop, en dat ze niet weet dat ik het dan ook uitkots. Ik durf het niet te zeggen... Eigenlijk wil ik nu dat er niets meer mee gedaan word. Ik heb een soort toegegeven, dus klaar. Ik wil geen hulp, ik wil niet naar de huisarts, ik met rust gelaten worden. Maar mijn moeder heeft gezegd na ons gesprek dat ze samen met mijn vader ervoor gaan zorgen dat ik weer gelukkig word. En ze heeft wel 100 keer gezegd dat ik niet bang moet zijn voor gezichtsverlies, en dat het juist heel dapper is als ik werk van ga maken, dus dat ik dat moet gaan doen. Ze zal het niemand anders vertellen. Maar goed, het komt er dus op neer dat ik wel heel erg mijn best moet doen om er onderuit te komen. Ik ben nu al smoezen aan het verzinnen. Ik weet dat het slecht is, maar ik voel zo'n tegenzin, of hoe noem je dat? Afkeer? Mijn vader weet het trouwens nog niet (mijn ouders zijn gescheiden, geloof niet dat ik dat al eens een keer heb gezegd) en dat wil ik graag zo houden eigenlijk. Maar zal niet lang duren ben ik bang tot hij ook op de hoogte is. Pfff, ik ben op dit moment zo bang, ik zit dit met tranen in mijn ogen te typen. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat ik maandag of dinsdag al naar de dokter moet van mijn ouders, dat het zo snel gaat. Ik wil helemaal niet!! Ik ben bang dat ik dit allemaal kwijt raak, dan heb ik het vooral over de controle. Ik ben VERSCHRIKKELIJK bang dat ik me moet wegen en dat de huisarts mij een blik geeft van: Tjeez, wat ben jij een varken, jij bent niet ziek. En ik voel ik ook niet ziek, ik voel me een aansteller. Ik ben bang dat ik dingen moet gaan vertellen die ik niet wil vertellen. Ik ben zo verschrikkelijk angstig om dit moment. Het ergste vind ik nu ook dat ik vanavond niet in mijn eigen bedje slaap. Ik heb al maanden geleden met een vriend afgesproken om naar hem te gaan en daar 2 dagen te blijven en dan leuke dingen te ondernemen. Maar nu wil ik niet meer, ik wil slapen, in mijn bed liggen en niets doen... Maar dit is al zo lang geleden afgesproken, ik kan het nu niet meer afzeggen. Enfin, dat terzijde, het is niet anders.Ik moet me maar gewoon ff groot houden die dagen, en misschien leidt het me af? Pffff, het is een hak op de tak verhaal en een hoop vaag geklets. Maar ik moet het even kwijt, ik hoop dat jullie mijn verhaal een beetje begrijpen. En hopelijk kunnen jullie ook je mening geven, als jullie dat willen? Ik wil graag weten wat jullie gedachtes hierover zijn enzo. Ik wil tot slot nog even zeggen dat ik even nog niet reageer op alle berichten die er van jullie zijn bijgekomen. Ik ben een beetje vaag in mijn hoofd en kan me nu heel slecht concentreren. En ik wil jullie gewoon op een goede manier kunnen beantwoorden. Sorry Kus, Zoë Ps. Ik denk aan jullie allemaal! En iedereen heel veel sterkte de komende dagen. [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
| Re: Het is eruit (trigger) | Anja | Saturday, December 18, 21:39:52 |
| Re: Het is eruit (trigger) -- nog meer trigger | Flow | Sunday, December 19, 10:29:06 |
| Re: Het is eruit (trigger) | Mignon | Monday, December 20, 16:39:22 |