Show your support by donating any amount. (Note: We are still technically a for-profit company, so your
contribution is not tax-deductible.)
PayPal Acct: 
Feedback: 
Donate to VoyForums (PayPal):
| Friday, April 26, 10:26:34 | [ Login ] [ Main index ] [ Post a new message ] [ Search | Check update time | Archives: 1, 2, 3, [4], 5, 6, 7, 8 ] |
| Subject: Re: Help, ik zak verder..(TRIGGER!!!) | |
|
Author: Mignon |
[
Next Thread |
Previous Thread |
Next Message |
Previous Message
]
Date Posted: Monday, April 18, 11:30:31 In reply to: Zoë 's message, "Help, ik zak verder..(TRIGGER!!!)" on Sunday, April 17, 20:40:38 Hoi lieverd, wat goed dat je het hier van je af bent komen schrijven! Ik hoop dat je je daardoor ietsiepietsie beter voelt. Als je ziek bent dan kom je er pas achter wie je echte vrienden zijn :S Het afgelopen jaar zijn er bij mij ook een aantal vrienden geweest die hebben afgehaakt. En inderdaad, eerst is het een nieuwtje en interessant, maar na een tijdje zijn ze je 'gezeik' zat en hoor je steeds minder van ze. Nu vraag ik me af, of dat niet meer over hun zegt dan over mij? Want als het andersom was geweest, had ik wel altijd voor ze klaar gestaan en door dik en dun gesteund! Gelukkig zijn mijn echte vrienden er nog steeds voor me, en hun waardeer ik nu meer dan ooit. Het klinkt alsof jouw vriendin je wakker wilde schudden, door te zeggen dat mensen afstand gaan nemen en dat ze de tweede keer misschien niet naar het ziekenhuis zal komen. Misschien probeerde ze je zo een beetje bang te maken, zodat je beter gaat eten? Natuurlijk heeft dit totaal geen nut, maar als je je vriendin zo ziet wegzakken dan probeer je denk ik alles om te verkomen dat ze nog verder wegzakt :S Voor de mensen om je heen is het ontzettend moeilijk om te begrijpen wat een eetstoornis inhoudt en waarom we onzelf dit aandoen. Ook merk ik aan mezelf dat ik bijna alles als triggerend opvat. Ik bedoel dat, als mensen zeggen dat ik er beter uit zie, ik dat opvat als: ik ben dikker geworden. Eigenlijk proberen we andermans woorden altijd zo op te vatten en voor onzelf uit te leggen, dat we echt te dik waren, of nog niet dun genoeg zijn... ook al bedoelen ze dit helemaal niet zo. Ik denk dat we dit doen om onze eetgestoorde gedachten goed te kunnen praten en elke reden aangrijpen om eetgestoord door te mogen gaan... als je begrijpt wat ik bedoel :S Ik snap zo ontzettend goed wat de woorden van jouw vriendin bij je teweeg brachten (brengen) en waarom je nu zo denkt. En ik snap heel goed dat je nu denkt goed bezig te zijn, omdat zij zei dat iedereen dun wilt zijn :S Maar lieverd, dun zijn van nature is maar voor heeel weinig mensen weggelegd. En dun zijn ten koste van alles, ten koste van je lichamelijke en geestelijke gezondheid... is dat het waard??? En inderdaad, op den duur maak je jezelf zo kapot dat je naar het ziekenhuis moet... en dan? Nu moet ik wel even heel eerlijk zijn, want mijn streven was ook, om zo dun te worden dat ik in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Deels omdat ik dan dus echt dun moest zijn, want anders zouden ze me niet opnemen. En dan had ik (inderdaad) pas echt het gevoel dat ik wat had bereikt, tot de bodem was gegaan en zo dun was geworden als mogelijk. Maar ook, omdat ik mijn eetstoornis dan uit handen mocht geven. Ik kon niet meer vechten tegen de eetgestoorde gedachten, want ze waren te sterk geworden :( Ik wilde in het ziekenhuis liggen, zodat ik andere voor me kon laten vechten en me daardoor niet schuldig hoefde te voelen tegenover mijn eetgestoorde gedachten. Voel je niet schuldig dat je schrijft, dat je in het ziekenhuis terecht wil komen! Ik denk namelijk dat er heel veel mensen met een eetstoornis zijn die zo denken, die jaloers zijn wanneer ze horen dat iemand in het ziekenhuis ligt, omdat die dus ernstig moet zijn en heel dun... en serieus wordt genomen daardoor. Ik denk alleen (spreek even voor mezelf) dat er maar heel weinig mensen zijn, die daar zo eerlijk voor uit durven te komen.... ik vind je dus heel moedig en dapper omdat je hier zo eerlijk voor uitkomt! Pffffffff, ik weet hoe vermoeiend deze tegenstrijdige gevoelens zijn :( Ik ben nu steeds bezig met vooruit denken, want wat als in het ziekenhuis zou liggen? Je bent dun, okee... maar ik kan dus niet zo dun blijven, niet als ik wil blijven leven. Ik kan dit gewicht in standhouden, door niet meer af te vallen, maar ook niet meer aan te komen... Dan leef ik dus ook niet, want dan word ik geleefd door mijn eetstoornis :( Uiteindelijk is aankomen de enige oplossing en een gezond gewicht het enige gewicht waarmee je normaal kunt leven, want hoe hard we daar ook tegen vechten... het is een eindeloos gevecht. Ik heb zelf de aankomlijst opgepakt! En ik ben daar best een beetje trots op ;) Ik ben ontzettend mager geweest, maar vond mezelf nog te dik... dit was/is dus ook niet de oplossing geweest voor mijn problemen, voor mijn negatieve zelfbeeld en minderwaardigheidscomplex. Ik voelde me eigenlijk alleen maar rotter en ging nog negatiever over mezelf denken, me lijf nog meer haten :( Het is dus overduidelijk dat het goed moet zitten tussen m'n oortjes, dat het dun zijn er niet voor zorgt dat 'dat' goed komt. Het niet eten heeft me een tijd een goed gevoel gegeven, maar eigenlijk was dat maar schijn en verstopte ik mijn ware gevoelens erachter, liep ik weg voor die ware gevoelens. Nu het 'niet eten' als 'steun' is weggevallen, moet ik de confrontatie moet die gevoelens dus aangaan, en dat is inderdaad heel zwaar...pfffff Maar ik hou mezelf voor, dat ik hiervoor zal worden beloond, omdat ik dadelijk mijn eetstoornis niet meer nodig zal hebben als steun en van mijn lijf en van mezelf zal kunnen houden en accepteren zoals ik ben (met een gezond gewicht!) Het lijkt me heerlijk om niet meer 24 uur per dag met eten bezig te hoeven zijn en me niet meer schuldig te voelen wanneer ik iets eet. Het lijkt me een bevrijding, wanneer mijn gewicht geen obsessie meer voor me is en niet meer bepaald hoe ik me voel. Ik geniet niet van het leven met eetstoornis... het leven is een hel! En ook al zie ik dat nu nog niet goed.... mijn eetstoornis levert me dus niks dan ellende op en is dus geen oplossing voor mijn problemen! Ik zie dat ik er een behoorlijk lang verhaal van maak, dus ik ga er een eindje aan maken (ook al wil ik je nog zoveel vertellen...hihi) Praat alsjeblieft over deze gevoelens met je psycholoog!!! Hij is er om je te helpen, dit kun je echt niet alleen meis! Laat je eetstoornis het niet winnen van je gezondverstand, van de echte Zoë! Ga de strijdt aan, samen met iemand die je daar goed bij kan helpen, die weet hoe je tegen die klote eetstoornis kan vechten...grijp die kans, dat ben je waard!!! Heeeeeeel veel sterkte, ik denk aan je. Veel liefs, Mignon [ Next Thread | Previous Thread | Next Message | Previous Message ] |
| Subject | Author | Date |
 Lieve zoe hoe gaat het met je?? | alicia | Sunday, May 01, 12:56:10 |